Κριτική:Χριστόδουλος Πριμηκύρης
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο μικρός Hannibal και η οικογένειά του προσπαθούν να κρυφτούν από το εκδικητικό μένος των Γερμανικών δυνάμεων. Εγκλωβισμένος στο σπίτι με τη μικρή αδερφή του, τα γεγονότα που διαδραματίζονται πρόκεται να αλλάξουν τη ζωή του για να τον μετατρέψουν σταδιακά από παιδί σε δολοφόνο.
'Ηδη από τη στιγμή της ανακοίνωσης ότι ο Thomas Harris ετοιμάζει νέο βιβλίο που ρίχνει φως στην παιδική ηλικία του Hannibal Lecter, μια τέταρτη (ή πέμπτη, υπολογίζοντας και το Manhunter) ταινία με πρωταγωνιστή τον πιο αγαπημένο χαρακτήρα με ιδιάζουσες γαστρονομικές προτιμήσεις ήταν αναπόφευκτη. Το «Hannibal Rising» προσπαθεί να εξηγήσει πώς ξεκίνησαν όλα. Με εξαίρεση όμως την ενδιαφέρουσα εναρκτήρια σεκάνς, όλη η υπόλοιπη ταινία περιορίζεται σε μια αδιάφορη ιστορία εκδίκησης ακολουθώντας τον ήρωα στο κυνήγι των ανθρώπων που θεωρεί υπεύθυνους για το προσωπικό του δράμα. Και σε αντίθεση με το πρώτο «Kill Bill», που η στυλιζαρισμένη βία ανάγεται στην απόλυτη cool αισθητική, το «Hannibal Rising» περιέχει απλά ορισμένες αιματηρές σκηνές που ούτε σοκάρουν ούτε προσθέτουν στο όλο εγχείρημα. Η αδυναμία του σκηνοθέτη Peter Webber να δημιουργήσει στοιχειώδη ατμόσφαιρα αγωνίας και έντασης σε συνδυασμό με την ανεκδιήγητη παρουσία του Gaspard Ulliel που περιφέρεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ως υπνωτισμένο zombie, αδυνατώντας να δώσει υπόσταση στην ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα, κάνουν τις δυο ώρες παρακολούθησης της ταινίας ανυπόφορες. Από την άλλη είναι ενδιαφέρον που ο μικρός Hannibal δε σκότωσε ή βασάνισε ζωάκια, ασχολίες στις οποίες άλλοι γνωστοί ψυχοπαθείς του σελιλόιντ έχουν επιδοθεί στα παιδικά τους χρόνια, αν και το σημείο καμπής για τον χαρακτήρα, στενά συνδεδεμένο με την φρίκη του πολέμου, που μπορεί να παραπέμπει στην ιδέα ότι για "όλα φταίνε οι Ναζί", προσθέτει ένα ακόμα επίπεδο γελοιότητας στο εγχείρημα. Όπως και να έχει σε περίοδους νηστείας καλό είναι να αποφεύγεται το (ανθρώπινο) κρέας.
