Κριτική:Νεκτάριος Σάκκας
Ο Pierre Peders (Steve Buscemi) είναι ένα κλασσικό 'τσακάλι' της δημοσιογραφίας, έχοντας περάσει ως πολεμικός ανταποκριτής από απίθανα μέρη. Καλύπτοντας πλέον το πολιτικό ρεπορτάζ θα έρθει σε σύγκρουση με τον προϊστάμενό του, τα αντίποινα του οποίου θα είναι να του αναθέσει μία συνέντευξη με την Katya (Sienna Miller), μία στάρλετ του σινεμά. Η συνάντηση πηγαίνει κατά διαόλου χάρη στα νεύρα του Pierre και το τουπέ της Katya, όμως αργότερα θα επιχειρηθεί μία δεύτερη προσπάθεια να έρθει σε πέρας η αγγαρεία, αυτή τη φορά στο loft της δεύτερης. Εκεί η ένταση μετατρέπεται σε ξιφούλκηση εξυπνάδας και ερωτισμού, μέσα σε ένα παιχνίδι εξουσίας όπου οι αλήθειες και τα ψέματα δίνουν και παίρνουν.
To ανολοκλήρωτο project του δολοφονηθέντα από χέρια φονταμενταλιστών το Νοέμβριο του 2004 Ολλανδού Theo Van Gogh, δεν έμεινε για πολύ ορφανό. Τα στοργικά χέρια του Steve Buscemi το αγκάλιασαν προκειμένου να το παραδώσουν ως ολότητα, αποτίοντας φόρο τιμής στον αποθανόντα εμπνευστή του, φόρος που γίνεται εμφανής σε αρκετά σημεία του «Interview» - ενδεικτικά αναφέρω τον θαυμαστή της Katya που συστήνεται ως Theo και ένα φορτηγό εταιρείας μεταφορών με την επωνυμία 'Van Gogh'.
Οι Sienna Miller και Steve Buscemi να επενδύουν πολλά στη γοητεία τους, η πρώτη με την new-age προφανή ομορφιά της και ο δεύτερος με την επιβλητική καλλιτεχνική του αύρα που καταπίνει την επιφανειακή ασχήμια του. Το πρωταγωνιστικό ζεύγος αφήνεται από το δημιουργό να καλλιεργήσει ανάμεικτα συναισθήματα στο θεατή εμφυτεύοντάς του σταδιακά το μικρόβιο της αμφιβολίας για το κρυστάλλινο των προθέσεων και την αλήθεια των λεγομένων τους. Δύο άνθρωποι που λόγω συνθηκών γαλουχήθηκαν με τον κυνισμό ως αξίωμα και αρετή μπαίνουν λοιπόν στην αρένα ενός loft, σύμβολο ευημερίας αλλά και μοναξιάς στις μέρες μας, για να πουν και να κάνουν πράγματα που δύσκολα προβλέπονται εξ αρχής. Η συζήτηση-συνέντευξη περνά από σαράντα κύματα, κάνει στάσεις, μεταλλάσσεται σε φλερτ, γίνεται πεδίο ανταγωνισμού και εξυπνάδας, έως και σκληρής μπλόφας. Σ' ένα θεατρικό σκηνικό με μηδαμινές παρεμβολές μουσικής όπου οι εναλλαγές συναισθημάτων και καταστάσεων είναι συχνές και ιντριγκαδόρικες - με την προϋπόθεση πως έχεις μπει σε διαδικασία συμπάθειας ή έστω ενδιαφέροντος για τους δύο ήρωες - το σκληρό πόκερ μεταξύ τους χωρά εν τέλει μόνο έναν νικητή, εκείνον με το δυνατότερο 'χαρτί' στο τέλος.
Τόσο ο Buscemi όσο και η Miller δένουν άψογα προσπερνώντας την εμφανισιακή ασυμφωνία τους. Κρατούν σταθερά ψηλά το ενδιαφέρον λειτουργώντας ως δίδυμο σε πολλά επίπεδα. Η αναμέτρηση μίας νεαρής ξανθιάς ηθοποιού - σημειολογικό στερεότυπο - με αρκετούς εθισμούς και ιδιοτροπίες στο παλμαρέ της και ενός ψημένου στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι ρεπόρτερ κρύβει παγίδες που αναδεικνύονται εμφαντικά μέσα από το ψύχραιμο και σίγουρο μάτι του Buscemi στην πιο ώριμη σκηνοθετική δουλειά του ως τώρα. Αν όμως ερμηνευτικά ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενο να ξεχωρίσει, η Miller δίνει εξαιρετικά δείγματα γραφής αποδίδοντας τη νεύρωση των σταρ ιδανικά, σμπαραλιάζοντας ταυτόχρονα τα κλισέ για τις ξανθιές.
