κριτική: Γρηγόρης Παπαδογιάννης
Ένας ασυνήθιστος πολιτικός: Ο Βίνσεντ είναι υπουργός και περνάει ζωή και κότα. Ο λαός όμως θα εξεγερθεί και θα τον στείλει σπίτι του. Εκεί, παρέα με τους φίλους του, τη μουσική, το πιοτό και τις βόλτες στην εξοχή θα περάσει ακόμη καλύτερα!
Ένας ξεχωριστός δημιουργός: Σπάνιο είδος πλέον. Ο Ιοσελιάνι είναι ένας από αυτούς τους ελάχιστους που διαθέτουν προσωπικό στυλ, τρόπο γραφής, βλέμμα και (ειδικά για την περίπτωση του Γεωργιανού) ένα ανάλαφρο σχεδόν παιδικό (και σίγουρα μη υποκείμενο στα γνωστά καλούπια της συνταγής κάνω-σινεμά-με-υπόθεση) τρόπο να βλέπει τα πράγματα, κάτι ανάμεσα σε παιχνίδι και όνειρο δημιουργώντας ένα δικό του μικρόκοσμο μακριά από την πραγματικότητα από την οποία όμως παίρνει ό,τι του αρέσει. Αυτή η ταινία δεν διαφέρει ιδιαίτερα από το «Ήταν ένας τραγουδιστής κότσυφας» ή το «Ευνοούμενοι του φεγγαριού» -ειδικά το δεύτερο. Δεν θα αρέσει σε όσους προτιμούν (και είναι δικαίωμά τους) κάτι ξεκάθαρο, συγκροτημένο, με αρχή μέση τέλος, συγκρούσεις, εντάσεις και διδάγματα. Ο Ιοσελιάνι (και είναι δικαίωμά του) προτιμά να αφήνει τα πράγματα να κυλούν χωρίς προφανή σύνδεσή μεταξύ τους, τους ανθρώπους να περιδιαβαίνουν μέσα από τις καταστάσεις και τη ζωή να κινείται στις διαστάσεις ενός ιδιωτικού παράδεισου.
Τελευταία λέξη: Κάτι διαφορετικό.
JARDINS EN AUTOMNE
Σενάριο - Σκηνοθεσία: Οτάρ Ιοσελιάνι
Πρωταγωνιστούν: Σέβεριν Μπλανσέ, Οτάρ Ιοσελιάνι, Μισέλ Πικολί
Διάρκεια: 115' (Γαλλία, Ιταλία, Ρωσία -2006)
